Erant autem in arbore illa nidi pro mille coruis qui regem
habebant. In monte erat similiter locus in quo erant nidi
pro mille sturnis qui et regem habebant. Quadam vero nocte
exurgens rex sturnorum cum suo exercitu, irruerunt in
coruos et percusserunt de eis plures et interfecerunt, propter
odium quod erat inter eos; nec percepit rex coruorum hoc
factum quousque in mane surrexit. Qui, cum videret ruinam
que in suo exercitu facta erat, doluit multum, et cogitans
super hoc, vocauit ad se omnes sapientes et consiliarios suos,
narrans eis quod acciderat. Timebat enim ne forte iterum
inuaderent nos et dissiparent de eis, sicut prius. Et dixit
ei[s] rex: Considerate bene verba vestra nec festinetis, [nec]
deliberetis consilium donec diligenter examinetis.
Erant autem cum eo quinque consiliarij, viri sapientes et
docti; et vocans eos rex ad se quesiuit ab eis super hoc consilium.
Dixitque rex primo coruo: Quale est tuum consilium
super hoc quod nobis accidit ab aduersariis nostris, et quia
sumus in timore ne nobis secundario superueniat. Dixit ei
coruus: Consilium meum est illud quod dixerunt sapientes,
quoniam, quando accidit tibi aliquid ab inimico fortiore te cui
resistere non poteris, melius est fugere et elongare ab eo,
nec declines cor tuum ad pugnandum cum eo. Et interrogans
rex alium coruum dixit ei: Quid tibi videtur de consilio
huius? Cui respondit: Non est bonum consilium quod consulit
hic coruus, nec bonum est relinquere habitacula nostra
et nos subijcere suis pedibus prima vice, sed debemus esse
attenti et parati et custodire nos ab inimicis quando superuenient,
vt nos munitos inueniant, et repugnemus eis quantum
possemus, custodes et exploratores ponentes ab omni latere,
et quicquid viderint de sturnorum exercitu nobis annuncient.
Postea vero, si veniant ad bellum, exiemus ad eos parati et
pugnabimus fortiter contra eos; et forsitan obtinebimus
victoriam et vigorem super eis, et faciemus in eis totum illud
|
|