Interea huius pręlati monasterii et tutores, qui eundem electum
videbantur ferre et magistrare, ceperunt in plurimis deviare et
in nonnullis negotiis secus illum habere. nam cum ad aliquod
consilium pro huius utilitate cenobii agenda alicubi illum ducebant,
seorsum eo relicto ad suum quęque velle pertractantes
exercebant. sed et nobis subditis ultra modum altiores erant et
huius causam conventus si quando depręcabantur despiciebant.
itaque omnia huius monasterii bona et agenda non ad electi iussionem
sed ad suum tantum libitum conferebant, ventura quęque
damna pro nihilo ducebant, et in omnibus transitorie utebantur
abbatię, et nostras miserias atque conventus istius penurias in
nihilo pietabant. conspirationes quoque et immissiones cum
quibusdam pręcipuis abbatię viris fecerant, ne eos aliquando ledere
posset conventus istius iusta querimonia. hęc omnia congregatio
perpendens pernimium dolebat, et ut Deus omnipotens
quandoque inspiceret occultis suspiriis imprecari studebat. Nam
ad alicuius hominis mortalis adminiculum manus dare verebamur,
ne in deterius detrimentum postmodum incideremus. soli ergo
Christo domino eiusque Genitrici et dominę nostrę nos nostraque
negotia committere studebamus. Deus autem omnipotens omnia
ex alto prospiciens, quandoque nobis misertus est et illorum viperinam
idest venenosam super nos pręlationem avertit et destruxit
per dominę nostrę sanctissimę Marię intercessionem.
nam ipso anno alii eorum brevi morte defuncti, alii quovis
exterminati, quidam etiam deinceps abundantius fuere angustiati,
et quod non dominum quem ipsi obedirent, sed qui eorum inconditis
actibus tanquam ignarus optemperaret, eligere maluerunt,
sicut quondam Iudei qui Christum dominum persequebantur ne
Hierusalem amitterent, huius emolumentum abbatię iusto iudicio
cito perdiderunt. nos autem valde in plurimis afflicti hoc ad
ultimum reperimus consilium, ut ad imperatoris pręsentiam euntes,
omnia denuntiare veraci studeremus relatione, quatinus ipse imperiali
patrocinio cuncta corrigere et ordinare dignaretur, et ęcclesiam
hanc speciali provisu dignius tueretur. sed quoniam viaticam
pecuniam utpote regulariter inopiati monachi minime
habebamus, eundi moras facere compulsi sumus.
|
|