Quis furor, o cives, q<uae> t<anta> l<icentia> f<erri>.
Idem:
Ac velut expressum ventis per nubila fulmen.
In sua templa furit . . .
. . . magnamque cadens magnamque revertens.
Dat stragem sparsosque recolligit ignes.
Hoc quoque notandum est, in comparatione non semper omnibus
omnia congruere. Sed quoniam harum exempla longe patent et late,
sufficiat pauca dixisse. De epexegesi tamen hoc addimus, eo tantum
uti, ubi quaedam minoris claritatis inciderint, quae licet non
non hisdem verbis, tamen aequipollentibus verbis exponi desiderant.
Habet autem omnis expositio ut luceat clarius exposito; sed de his
hactenus.
9. Oportet autem non mediocriter perpendere ut coniunctionum
vim notes, rimeris, inspicias. Sciendum est enim quas illativas, quas
adversativas, quas probativas pones et expositorias, sine quarum
ordine totius operis structura disperiit. Quippe quae quasi diversa membra
unum corpus efficiunt, diversos orationis parietes angularis vice
lapidis ligant et uniunt. Sed quoniam haec doctrina puerilis esse videtur;
quoniam saepius teritur, de notis paucis dicere convenit. Quid autem
de lucida verborum serie prosequar? Quae quidem si caute sonore
competenter fuerit contexta, sententias ipsas vendicat, opus totum
quodammodo limat, iterare, memoria tenere verba iuvat bene currentia,
mulcetur auditus, arridet animus, at si dure, horride vel ut
ita dicam anserina voce strideant, laeditur auditus, laeditur animus.
Uterque quasi quodam taedio refugit affectus. Nonne si dulciter canora
sibi consonet cithara, totus impelleris, totus mulceris, et ut ita dicam
totus tibi faves, in ipsis melodiis tibi complaces? Licet enim iam
sit ex lege facta mortalium natura, tamen in quibusdam coherenter
|
|