quandam a catholicis abstulit et Arrianis dedit; ad quam accedens Basilius ait: Imperator, scriptum
est: Honor regis iudicium diligit , et iterum: Iudicium regis iusticia ; et cur cor tuum imperavit, ut
catholici de ecclesia eicerentur, et Arrianis daretur? Cui imperator: Iterum ad contumelias reverteris,
o Basili? Non decet te. Et ille: Decet me pro iusticia etiam mori. Tunc Demostenes prefectus
epularum imperatoris, fautor Arrianorum et loquens pro eis, fecit barbarismum. Cui ait Basilius:
Tuum est de pulmentariis regis cogitare, non dogma divina decoquere. Qui mox confusus tacuit.
Dicit imperator Basilio: Vade et iudica inter eos, sed non secundum inmoderatum amorem populi.
Abiens ergo dixit coram catholicis et Arrianis, ut fores ecclesie clauderentur et utriusque partis sigillo
munirentur, et ad quorum orationes aperirentur, sua esset; quod cum omnibus placuisset, orantibus
Arrianis tribus diebus et noctibus et venientibus ad fores ecclesie, si sunt aperte Tunc Basilius
processione ordinata venit ad ecclesiam et, facta oratione, levi ictu de baculo pastorali fores tetigit
dicens: Tollite portas, principes vestras, et elevamini porte eternales, et introibit rex glorie . Et continuo
sunt aperte . Et intrantes Deo gratias reddiderunt, et reddita est ecclesia catholicis. Fecit autem
imperator promitti multa Basilio, si sibi consentiret. Pueris ista conveniunt, nam qui divinis saginantur
eloquiis, corrumpere de divinis dogmatibus nec unam sillabam paciuntur. Tunc imperator indignatus,
dum de eius exilio sententiam vellet scribere, primus secundus, tercius calamus fractus est,
unde indignatus cartam fregit.
XLVIIII. De imperatore Iohanne Christiano.
Anno Domini CCCLXVIII. Iohannes imperator Christianus regnavit apud
Romanos men. VIIII post Iulianum apostatam et Iovinianum. Qui Iohannes
Christianus princeps cum ad imperium eligeretur et vocaretur mortuo predicto
Iuliano et Ioviniano, dixit Romanis: Non decet Christianum esse regem paganorum.
Unde illi statim pro eo baptismum catholice receperunt. Tunc temporis Rome
sedebat Felix papa; post eum successit Liberius papa secundus.
L. De Graciano imperatore.
Anno Domini CCCLXXXII. Gracianus post mortem Valentis regnavit apud Romanos an. VI.
Hic fuit litteris mediocriter instructus, parcus libidini, cibi et sompni imperii sui, qui in
tria Domino dedicavit, quia, ut orthodosios pastores exulati ad ovilia redirent, procuravit.
Hic Valentinianum fratrem parvulum socium cessavit imperii, quem pater de Iustina genuerat. Nam
Severam uxore legittima Valentinianum, mater Graciani, lauinie pulcritudinem cuiusdam
Iustine virginis, Valentinianus eam duxit uxorem, de qua genuit Valentinianum genuit, Iustam et
Gallam. Gracianus preterrea Theodoxium filium precedentis Theodoxii in consortem assumpsit imperii,
sibique tenens transiens Yspaniam, Theodosio regnum tradidit Orientis. Vidit in sompnis,
quod Molestius Antiochenis episcopus se clamidem vestiret episcopalem, coronam capud ornaret;
veniens Constantinopolim, congregarentur episcopi, Meletium ex precedenti visione cognovit. Gracianus
cum videret sibi hostes in Galiis inminere, fretus Christi patibula inpari numero se in
hostem dedit, quos incredibili felicitate conferat. Sed quidam Maximus in Britania imperator efficitur,
contra quem, cum ad Gallias venisset, Gracianus accessit, sed fugiens Lugduni captus et occisus
est. Maximus ultra procedens Valentinianum augustum de Ytalia expulit et Victorem filium suum regni
consortem effecit. Valentinianus igitur in orientem ad Theodosium fugit. Interim Theodosius, omnem
suam fiduciam ad opem Christi conferens, Alanos, Hunnos, Gothos incunctanter aggressus vicit et cum |
|