Sequitur conclusio ad memoriam rem principalem reducens,
et eandem claudens. Neu exemplis vidua nutet ratio, res propositas
hic videndas propono. Nitamur tum nostris tum auctorum
exemplis. Proponatur historia cuius sit summa, alterum quidem sociorum
sese recuperationem amiciciae quaerere: << Amico quod optabile,
olim erat in re. I. M., quod frater fratri, quod Orestes
Pyladi >> . Et hoc multipliciter dicere potes taliter quicquid fides exigit,
honestas et salus expetit, vel quicquid saluti vitae convenit et
amiciciae, vel se ipsum et sua, vel quicquid sibi, vel quicquid utilitati,
quicquid honori vicimus. << Nichil est infirmius homine. Omnis enim
caecitas pene inest naturae humanae, nutat, labat, hebet, caligat
humani consilii ratio, quippe quae nec incommoda providenciae clipeo
repellere novit, nec commoda qua decet cautela pensat aut colit.
Quare, frater, nostro lapsui condescende, lapsum nostrum vicio inputa
naturae. Peccavi, fateor, peccasse erubesco, lesi fidem, vulneravi
caritatem, sed quod error infecit, penitenciae lamentum diluit.
Si enim ego solus peccarem, soli peccanti minime parci vel ipse
censerem. Humanum est peccare, extra hominem est peccata corrigendo
nequaquam dampnare. Si crimina non sequeretur venia, ut
aliquid quasi temere dicam, Petrum primum, Paulum non haberes
apostolum. Alter Christum negavit, alter ecclesiam Christi persequendo
depressit. Utrique tamen iudices praesident ecclesiae. Igitur
de venia carissime, cogita, nec apud te criminis maneat memoria,
quod apud me iamdudum punivit poenitencia. Habes ergo
exemplum a nobis quammodo supradictas particiones proponas vel
imiteris, auctorum etiam te confirmes e scriptis. Salustius
talem supradictorum servat ordinem sic dicens:
P<atres> c<onscrpti> Micipsa pater meus moriens mihi praecepit,
|
|