XXVII. De signis pacis tam mundane quam ecclesiastice.
XXVIII. De pacis osculo.
XXVIIII. De hiis, qui pacem turbant ecclesiasticam, et de peccato
eorum et pena.
XXX. Qualiter pax presentis ecclesie perfecta non sit.
XXXI. De perfectissima pace superne Ierusalem.
Incipit epistula in opusculo De bono pacis.
Sanctissimo patri et domino ac benefactori suo permaximo Petro dei
gratia venerabili Casinensi abbati Rufinus eadem gratia Sirrentine
ecclesie minister, inutilis licet, tranquillitatis optate ferias promereri.
Cum ante paucos hos dies propter quasdam occupationes domestice
necessitati conscias cenam altius distulissem, inter nigras tandem noctis
tenebras recumbentibus mecum aliquibus fratribus vestre beatitudinis
epistula supervenit, que ipsi quidem mense leti luminis splendorem attulit,
sed paratis iam pulmentariis acrioris saporis miscuit condimentum.
Eminebat enim ibi dignationis vestre petitio exigens quam ardenter, ut
ea, que de bono pacis ad instantiam venerabilis Bernardi Sorrani
episcopi sparsim vulgoque tractaveram, vobis in unius libri corpusculum
doctrinalius coartarem. Quatenus a discordantium causarum tumultibus,
quibus tam provida quam pia sollicitudine sepe interesse cogimini,
aliquando respirantes ipsum libellum pacis habeatis pre oculis, qui de
pectoris vestri sacrario omnia priorum rixarum vestigia lectus everreret
et intima vestre mentis precordia velut cuiusdam prati viriditas perlectus
amenaret.
|
|