vel potius, si quid alienatum, vel male concessum
invenerat, revocare, mandat districte regi praedicto,
quod vicariatum imperii, quem per ecclesiam
in Tuscia gesserat, dimittat libere regi suo;
quodque, anno totius vicariatus sui completo, in
urbe regiminis cedat officio, et de senatoria et
de dominio Urbis nequaquam se ulterius intromittat.
Durante sane adhuc regio dominio in
Urbe, dictus dominus Nicolaus incommoda periculosa
et pericula damnosa considerans, quae
propter exteros magnos viros in senatores assumptos
ecclesiae romanae, et graviora verens,
quae possent in posterum, sine remedio suffragii,
pervenire, redditus ad praecavenda futura, et
discriminibus priscis cautus, constitutionis suae
proprium et poenale sollemniter edit et promulgat
edictum, ut videlicet nec rex aliquis, nec
regis filius, aut princeps, vel comes, sed neque
baro, vel miles collateralis regi, vel principi,
extra Urbis territorium oriundus, in senatorem
aut capitaneum, seu protectorem Urbis, vel quocumque
nomine censeri valeat, in dominum eligatur.
Post haec, anno regii decurso dominii,
praedictus dominus Nicolaus, cui subsequenter
per electionem romani populi dispositio romani
regis ad vitam concorditer est commissa, duos
nobiles cives romanos senatores antiquo more
ad ipsius Urbis regimen deputavit. Restituitur,
insuper, titulus et dominium Tusciae Rodulpho
regi Romanorum: ipse enim Rodulphus, domini
Nicolai contemplatione personae, quae ad utilitatem
publicam tantum dirigi videbatur, per novam,
seu renovatam concessionem, Romaniolam
de mera liberalitate confirmavit ecclesiae, quam
quondam sedes apostolica caesarea tenuerat et
possederat cessione. Adempti sunt igitur regi
Carolo, non sine responsione magnificentiae sui
status, duo tituli, dignitatis senatoriae Urbis, ut
nec senatorem se ulterius, et vicariatus imperii,
nec ulterius se intitulet in Tuscia vicarium
per sanctam romanam ecclesiam generalem;
sed, si blandiri suam animam contentasset, sibique
regni possessio suffecisset, nullus in orbe
tam potens in amoenitatis tantae solatiis, sicut
rex Carolus, posset ducere dies suos. Sed forsitan
nequaquam desuper datum fuit, quod mens regia,
quae semper commoda ulteriora prospectat,
status sit sui tranquillitate pacata, seu concessis
affluentis, sit quieta; habet enim in se frequenter
regum magnanimitas superborum, ut
quandiu quid suo potentatui gladio subagere valeat,
non cessat, eamque de reliquis cupido sollicitet,
et de regni non cesset alterius ambitio
stimulare.
|
|