Hippolyte, vitamque tuis virtutibus addet,
haec lamenta pii geminas diffundet in Arcthos
coniugis orbati, qui (nunquam castior ardor!)
funus amat, superos heu! nocte diuque fatigat
ingratosque vocat, quod non tam iusta precanti
arrisere. modo suspiria ducit ab alto
pectore, nunc partemque tori castumque cubile
ingemit et tali depromit voce dolorem:
"nulla tuam, Lachesis, potuere immania laudum
frangere seviciam, quis alta silentia Ditis
cęlestesque domos et sortis sceptra secundę
provocat? (ah livor!) tantę praeconia famę
invidiam fecere tibi? non ista nocendi
causa sat aequa fuit. sed si te dira cupido
impulit in facinus, potuisti stamine verso
fortunam mutare meam, patientior essem.
quam cuperem (si fata darent) inglorius, uxor,
te superante tamen parcam producere vitam!
si saltem nigram committeret anguibus horam
Atropos: ut Gracchus magnum testarer amorem.
at quia non licuit, citius ridentibus agris
Daulias et truncas ponet Philomela querelas
|
195
200
205
210
|