II 20
Decora stilo, mira sententiis, affectu fecunda, devotione non vacua epistola, quam misistis, obtutibus
placida, cara manibus et votiva nimis desideriis nostris evenit. Sane conturbabat nos plurimum
languor, qui sic a nobis presentiam elongat amici, quod mutuis et cupitis nequimus colloquiis refoveri,
presertim quia politus ipsius tenor epistole virum elimate quidem eloquentie pollicetur, ex quo
de transmisse pagine brevitate magna quidem collegimus; sed de scribentis affluenti facundia potiora
utique sumeremus, quoniam, si transfusa compendiosi stilla dictaminis sic refecit, quanto satiaret
amplius fecundi eloquii favus plenus.
II 21
Receptis vestris litteris et perlectis ex eis quasi de quodam pomerio odoriferos flores legi et dulcia
poma decerpsi miratus sublime scribentis ingenium. Qua videlicet capacitate concipere, qua ordiri
perspicuitate, qua umquam arte texere, quo etiam studio consumare potuit tam pretiosam tamque
decoram dictaminis telam, pulchris quidem intextam coloribus, picturis distinctam variis et insignis
preeminentia operis prepollentem? Certe speciosa illa compago verborum et disserta locutio non ab
homine, sed ab angelo potius processisse videtur, vel forte vestri prompti alis ingenii ad ethera mens
provecta de superni fontis irriguo hausit ista suavia, que postmodum fidei pagina conferente transmisit.
Cur hiis amplius immorer? Facundia non est migi sufficiens ad fecundam vestram eloquentiam
exponendam. Sane cum de adventu summi pontificis ad Urbem studiose tractetur, non expedit,
quod ad me aliquis ex parte vestra interim veniat, sed, si placet, ipsius tractatus iam exitus
expectetur.
II 22
Fecunde legationis opibus affluenti sedulis curie laboribus pregravatus continuam sospitatem.
Predilectum illum, cuius semper in mente gero presentiam, de longinquis nunc partibus redeuntem
corporaliter cernere vehementer affecto ipsumque rehabere ad solita solacia expeditum, quem diu
tenax Theotonia tenuit legationis nexibus alligatum. Sed timeo. ne famelicus redeat, cum ad participium
reliquiarum Apulie postulet se admitti, quin immo verendum est potius, ne callide id confingat,
cum innuat se vacuum rediisse, ne quisquam ab eo de ubertate Theotonie speret donaria vel
expectet. Nihilominus tamen ego de vestra munifica liberalitate confido et aliquid pretiosum a vobis
cum aviditate prestolor, paratus de hiis nihilominus, que sterilis mihi Apulia protulit, tribuere optimam
vobis partem.
|
|