litteris cancellarii cognitoque per amicos quid fraudis intenderet,
animadvertit eiusmodi sibi expedire consilium, ut neque
regis imperio contumaciter obloqui videretur et propositos sibi
laqueos evitaret. Itaque, cum quingentis fere militibus optime
armis instructis Capuam veniens, extra urbem in plano figit tentoria.
Cancellarius, ubi hunc venisse comperit, illico denunciat
ei ut omissis militibus suis ipse cum paucis in urbem veniat, velle
se cum eo secrete loqui et regis aperire mandatum. Ad id comes
urbem se non ingressurum asserit; siquidem cancellarius exeat,
paratum audire quidquid ex parte regia sibi preceperit. At ille
contra spem suam comitem dolos intelligens presensisse, egressus
est ad eum, dicens voluntatem regis hanc esse, ut universos milites
suos, prout feudum suum exigebat, Boamundo comiti assignaret.
Quod quidem molestissime comes tulit, responditque indignum
et contra consuetudinem esse ut milites sui ducem alium
sortirentur, ac si ipse proditor aut bello videretur inutilis. Cumque
instaret cancellarius, persuadens ut regie satisfaceret voluntati,
adiecit comes aut non sani capitis aut proditoris istud esse
mandatum: ideoque se nullatenus id facturum. Sic inani spe delusus
cancellarius, Capuam rediit, comes in Aprutium iter convertit.
Nec multo post in exercitu inter milites cancellarii et
comitis Symonis orta seditio, eousque processit ut in dominos
quoque militum iniuria redundaret multaque hinc inde verba mineque
discurrerent. Quod utrum industria cancellarii factum sit,
casuve contigerit parum constat. Verisimile tamen est Maionis
intercessisse mandatum, ipsumque cancellarium in optimo comite
non videntem quid crimini daret, in excitanda lite id habuisse
consilii, ut inde maledicendi causam eliceret. Nam et super hoc
litteris curie destinatis rem non tam vere quam hostiliter expressit
et maiori comitem quam res exigeret criminatione pulsavit, dicens
|
1
5
10
15
20
25
30
|