Guido de Columnis: Historia destructionis Troiae

Pag 61


prosequendo quis nostrum potest probabiliter formidare, si contra
hostes nostros arma bellicosa ingeramus? Nonne sumus tot strenui,
tot potentes, tot diuites, et in tam forti ciuitate locati? Quis
probabiliter oppinari potest nos sic feliciter et secure compositos in
nostris laribus posse confundi? Fiat igitur audacter, karissime
domine, quod per vos dictum est, ut mittantur scilicet nauigia depopulatura
Greciam, que gentem nostram enormibus afflixit iniuriis
et dampnis irrecuperabilibus est predata. Me etiam, si placet,
karissime pater, iubeas cum illis proficisci nauigiis, quia pro certo
sum certus deos uelle grauiter me Greciam posse confundere et
grauiter depredari necnon, et de optimatibus Grecie mulierem nobiliorem
eripere et in Troyanum regnum a me captam posse transferre,
que pro redemptione uestre sororis Exione de facili poterit
commutari. Quod si a uobis querendum est qualiter istud sciam,
dabo de hoc uestre conscientie certum signum quod a diis ipsis pro
certo recepi. Nondum enim sunt multi dies elapsi, dum agerem in
Minori India iusso uestro, celebrante sole sol<s>ticium estuale,
dum sol sub principio Cancri ageret cursum suum, quodam die
Veneris, venationis causa, placuit michi adire nemora in multorum
collegio venatorum. Que dum diluculo fuissem ingressus,
multis laboribus eis hinc inde venatorie perquisitis, nichil inuenire
potui michi gratum ad predam. Solr iam constituente meridiem et
quasi circa uesperarum confinia declinante, demum, ingerente fortuna,
quidam ceruus apparuit in ipsorum locis nemorum solitariis
uagabundus, quem cursu meo appetens peruenire putaui. Propter
quod deserui socios, qui me sequi non poterant in celeritate currendi,
et elongatus ab eis in ipsius nemoris solitudine quod Ida
vocatur perueni solus tenebrosas ad umbras, in quibus ab aspectibus
meis ille ceruus euanuit, forte ob frondosas ipsius nemoris arbores
uel ob multam celerem fugam eius. Lassatus ergo ego
necnon etiam equus meus, ab ipso persequendo amplius destiti,
cum equs meus totus esset madidus pre sudore et uelud ymbres
aquosos effundens diffundebat cumulando subitas guttas guttis.
Quid ultra? Descendi fessus ab equo et ipsum in ramo cuiusdam

Torna all'inizio