in domo communi, et iterum, Eccli. XXV: Commorari leoni et
draconi placebit quam habitare cum muliere nequam, et iterum,
Prover. XXVII: Tecta perstillantia in die frigoris et litigiosa mulier
comparantur. Qui retinet eam, quasi qui ventum teneat et oleum
dextere sue evocet, dixerunt: «Maritemus sororem nostram et
separemus eam procul a nobis». Et dederunt eam in uxorem regi
Henrico, qui fuit imperator Henricus sextus, filius primi et magni
Friderici; que in Marchia Anconitana, in civitate Esii, peperit
ei filium Fridericum secundum, de quo dictum fuit quod fuit
filius cuiusdam beccarii, quem regina Constantia supposuit sibi,
simulans se eum peperisse. Ideo dixit Merlinus quod «secundus
Fridericus insperati et mirabilis ortus» esset futurus, vel quia
mater iam multos annos habebat, vel certe quia filius fuit suppositivus
et fraudulenter acquisitus.
Porro imperator Henricus invasit Siciliam et Apuliam occasione
uxoris, totumque regnum occupavit provinciarum illarum.
Et rediens in Alemanniam audivit quod regnicoli, scilicet Siculi
et Apuli, proditores existerent. Quocirca, reversus denuo, asportavit
inde thesaurum et maiores destruxit. Quapropter irata et
turbata contra virum regina Constantia cepit cum suis defendere
regnum. Et fuit discordia et guerra maxima inter eos, ita ut
sapientes et litterati dicerent: «Isti non sunt vir et mulier bene
sibi consentientes, secundum doctrinam Ecclesiastici XXV».
Ioculatores vero dicebant: «Si quis modo diceret regi scaccum,
regina non defenderet eum». Igitur imperator Henricus finaliter
totum regnum occupavit et maiores destruxit et secundum
morem imperatorum Theutonicorum multipliciter Ecclesiam impugnavit.
Post hec ultimum diem clausit, et remansit Fridericus
secundus, pupillus eius, in manu Ecclesie, quem nutrivit et exaltavit,
sperans quod melior patre foret. Sed qualis pater talis
filius, et etiam longe deterior fuit inventus.
|
|