est ut ubique esset luctus et lamentum piorum, atque e contra vesana
exultatio reproborum. Quod ego audiens, tumultuosam et confusam protinus
reliqui urbem eumque prosecutus sum. Die igitur eodem nocteque sequenti
festine properans, die altero ad praefatum, iam sole oriente, perveni
lacum. Supra cuius enim dum incederem litus et Stationi, ubi parentela
mali Widonis habitabat, essem propinquus, obvius habui virum nomine
Martinum, qui se dicebat fore presbyterum. Hic me interrogavit unde essem
quove pergerem. Cui ego, ut veritatem securius ab eo inquirerem, ex
parte mentitus sum dicens: << Ex illa plebe sum et compares mei huc me direxerunt,
ut manifeste valeant scire utrum verum sit quod apud nos de
Arialdo clericorum inimico noviter insonuit, scilicet quod extinctus sit et si
eis super hoc pleniter laetandum sit >> . At ille: << Revertere - inquit - mecum
et, cum ad ecclesiam, quam paululum post te reliquisti, redieris, optime
de hoc instructus eris >> . Et tunc mihi secum revertenti ait: << Hesterna
namque die vox laetifera nostro insonuit loco dicens: «Arialdus, clericorum
adversarius, vinctus habetur in nave et in ripa laci». Ad quem illico
cum multis aliis decurri et, arrepto palo optime acuto manuque erecta, in
pectore eius illum infigere volui, sed enim non sum permissus. Missi sunt
quidem quinque protinus viri a domina nepte archiepiscopi, de quorum
ferocitate ipsa non dubitabat, qui eum a militibus dividerent et in locum
quo ipsa eis iusserat ducerent. Quod sine more completum est. Et in tantam
illico est ductus solitudinem, ut vix ibi sit aliquando accessus hominum
et tantummodo navigantium, sed silvestrium solummodo habitatio
bestiarum. Quid te verbis longius protraham? Ibi cadaver eius sine auribus,
|
|