| episcopatu Regino. Et tunc dominus Guido de Mandra, qui erat
 capitaneus illorum de episcopatu Regino pro communi, fuit ibi
 mortuus et unus suus notarius. Et eodem anno, in mense Novembris,
 roccha de Bardi venit ad mandata communis Placentie.
 De destructione Burgi Sancti Donini a Parmensibus facta et de morte Uberti
 Pelavicini.
 De bonis que Parmenses Burgensibus contulerunt et de eorum ingratitudine
 require supra, carta CCC65.
 Quod Pellavicinus noluit nec in morte ad Deum converti, quia, sicut Augustinus
 dicit, «percutitur interdum hac animadversione peccator, ut moriens
 obliviscatur sui, qui, dum viveret, oblitus est Dei».
 Item eodem anno MCCLXIX Parmenses muros Burgi Sancti
 Donini funditus destruxerunt et foveas castri repleverunt; et
 preceperunt eis ut de castro recederent et de domibus burgum
 longum versus Parmam facerent super stratam. Et ita fecerunt,
 et permanent usque in hodiernum diem.
 Eodem millesimo supraposito marchio Ubertus Pellavicinus,
 monoculus et senex et inveteratus dierum malorum, mortuus est
 in montibus in amaritudine anime et dolore, sine confessione et
 satisfactione Ecclesie. Et fratres Minores fuerunt ibi volentes eum
 saltem in morte ad Deum reducere, iuxta verbum quod scriptum
 est, Eccli. XI: Facile est coram Deo in die obitus retribuere unicuique
 secundum vias suas, et in fine hominis denudatio operum
 illius; sed non potuerunt eum removere a malitia sua, quia Scriptura
 dicit: Noluit benedictionem, et elongabitur ab eo. Et iterum
 alia Scriptura dicit, Eccle. VII: Considera opera Dei, quod nemo
 possit corrigere quem ille despexerit. Et Prover. XXVIII: Sapiens
 sibi videtur vir dives, pauper autem prudens scrutabitur eum. Cui
 dixit frater Gerardinus de Sancto Iohanne in Persiceto, lector
 in theologia in conventu fratrum Minorum de Parma: «Sapiens
 in Prover. dicit, VI: Discurre, festina, suscita amicum tuum.
 Istam Scripturam implevi, domine, veniendo ad vos pro salute anime
 vestre, quam volo lucrari Deo, qui vult omnes homines salvos
 fieri et ad agnitionem veritatis venire, prima ad Timo. II. Et ideo
 | 
 |