LIV. De cane et lupo.
Cum cane silua lupum sociat. Lupus inquit: «Amena
Pelle nites, in te copia sancta patet».
Pro uerbis dat uerba canis: «Me ditat erilis
Gratia, cum domino me cibat ipsa domus.
Nocte uigil fures latratum nuntio, tutam
Seruo domum; mihi dat culmus in ede torum».
Hec mouet ore lupus: «Cupio me uiuere tecum:
Communem capiant otia nostra cibum».
Reddit uerba canis: «Cupio te uiuere mecum;
Vna dabit nobis mensa manusque cibum».
Ille fauet sequiturque canem gutturque caninum
Respicit et querit: «Cur cecidere pili?»;
Inquit: «Ne ualeam morsu peccare diurno,
Vincla diurna fero, nocte iubente uagor».
Reddit uerba lupus: «Non est mihi copia tanti
Vt fieri seruus uentris amore uelim.
Ditior est liber mendicus diuite seruo:
Seruus habet nec se nec sua, liber habet;
Libertas, predulce bonum, bona cetera condit:
Qua nisi conditur, nil sapit esca mihi.
Libertas animi cibus est et uera uoluptas,
Qua qui diues erit, ditior esse nequit.
Nolo uelle meum pro turpi uendere lucro;
Has qui uendit opes, hic agit ut sit inops».
Non bene pro toto libertas uenditur auro:
Hoc celeste bonum preterit orbis opes.
|
|