morae vinculis, cum moderato numero galearum,
non qualem regem forte decebat, sed
qualem illa imminens necessitas ac festinantia
requirebat, illuc alis praepetibus convolavit. Res
enim agebatur sua, ejusque praetextu, seu eo
suggerente vel dante causam, rex Franciae tantum
christianorum exercitum contra barbaros
et Arabes compulerat sub tanto discrimine laborare.
Rex quidem Tunisii, propter proximam
rebellionem Siciliae multis mortibus consopitam,
quemdam annuum redditum, sive censum, quem
regi Siciliae pro censu exhibet annuatim, ut victualia
in Tunisium libere comportentur, et mare
siculum remigare licite valeant Arabes, quando
volunt, quodque barbari per Siculos piraticis
non vexentur insidiis, regi Karolo per tres annos
subtrahens denegabat. Ideoque rex Karolus affectans
visitare ac visere partes illas, et haerentem
profundae caveae colubrum virtute aliena convellere,
tantum exercitum coire Tunisium sagaci
studio procuravit. Verum, dum Gallici frustra
invito numine confidunt totis cotidie campis densantes
agmina clypeata, et armis populos instruentes
instant cotidie assidue, ac cum infidelibus
bellum ducunt, saepe certatim Tunisii muros
circumstant. Sed canina progenies, nescio
numine quo favente, velut pelagi rupes immotae
resistentiam adhibent undequaque. Cumque omnia
superna dispositione regantur, et regis aeterni
cetera beneplacitis obsecundent, Ludovicus
praedictus catholicae legis amator, propagator
fidei, custos fidelium, et defensor ecclesiasticae
libertatis, peccatis non suis forsitan exigentibus,
in quo, secundum quod potest circa hoc humana
fragilitas contemplari, vix peccati labes fecerat
stationem, soluto interea vitae foedere, datoque
mundi pompis libello repudii, de valle miseriae
ad coelestem patriam transmigravit. Per talem
quidem obitum culpam ejus, qui tantorum sancta
proposita fecerat, et pia vota suspenderat
plurimorum, omnipotens misericors Dominus
forsitan abolevit, pro votorum irritatione poenam
inferens temporalem, expiavit aeternam, ut ulterius
propterea spiritualiter non plectatur, ut
poena temporalis hujusmodi pro tantae transgressionis
incuria gravior inferretur, et nec culpa
nec poena traducatur ad posteros, sed perenniter
expietur, quidam ex filiis ejusdem Ludovici
nimis propere cruda morte devictus fuit, intempestive
paterna funera subsecutus. Nec minus
cum eo nonnulli procerum et magnatum, ignotae
quoque multitudinis animae infinitae, mortis
impellente violentia naturalis, propria corpora
frigida dimiserunt.
Cap. II
Rex Karolus ceterique Siciliam repetunt: quo Terrae
Sanctae iter ingressus tempestatis vi advenit quoque
Angliae rex Odoardus.
Extantibus ergo duobus liberis ex Ludovico
praedicto, videlicet Philippo primogenito, qui
|
|