CAPITULUM SEXTUM.
DE SIMEA ET TESTUDINE.
Et est de eo qui affectat habere amicum; quo habito,
nescit eum conseruare, donec amittat eum.
Inquit rex Disles Sendebar suo philosopho: Intellexi verba
tua que dixisti, quoniam oporteat hominem preseruare se,
quando accidit ei aliquid a suo inimico. Nunc autem indica
mihi quid melius est, aut bonum acquirere, aut bonum
acquisitum conseruare. Sunt enim qui bonum querunt et
illud inueniunt, sed nesciunt illud conseruare, donec illud
amittunt et redduntur confusi, sicut remansit testudo confusa
a symeo. Dixit rex: Quomodo fuit? Inquit philosophus:
Dicitur quod, cum rex symeorum senuisset et suum
vigorem ac eius virtutes amisisset, prodidit eum vnus ex
famulorum suorum et ipsum expulit de suo regno, et regnauit
ipse loco eius. Et fugiens symeus abiit ad littus maris in quo
erant multe arbores ficuum. Et ascendens symeus ad ficam,
comedebat de ficubus, et cum cecidisset vna ficus de manu |
|