per latos aciem campos.
Iamque congressus uterque infra tęli iactum
constiterat cuneus. Tunc utique clamor ad auras
tollitur, horrenda confunditur classica voce
continuoque hastę volitant hinc indeque dense
fraxinus et cornus ludum miscebant in unum
fluminis inque modum cuspis vibrata micabat, (vv. 179-87)
fulmineos promunt hęnses clipeosque revolvunt. (v. 192)
Inde concurrunt acies et postmodum pugnam restaurant, ibique
pectora ęquorum partim rumpuntur pectoribus. Sternuntur et
quasdam partes virorum duro umbonę.
Vualtharius tamen in medio furit agmine bello
obvia quęque metens hac limite pergens.
Hunc ubi conspiciunt hostes tantas dare strages
ac si presentem mętuebant cernere mortem
et quem cumque locum sęu dexteram, sivę sinistram
Vualtharius pęteret, cuncti mox terga dederunt. (vv. 196-201)
Cumque ex victoria coronati lauro, Vualtharius cum Hunis reverteretur,
mox palatini ministri arcis ipsius lęti occurrerunt
equitemque tenebant, donec vir inclitus ex alta descenderet sella,
quique demum forte requirunt si bene res vergant. Qui modicum
illis narrans intraverat aulam. Erat enim oppido lassus,
regisque cubile petebat. Illicque in ingressu Hilgundem solam
offendit residentem. Cui post amabilem amplexionem atque dulcia
oscula dixit:
«Otius huc potum ferto, quia fessus anhelo».
Illa mero tallum complevit mox preciosum (vv. 223-24)
atque Vualthario ad bibendum obtulit, qui signans accepit
virgineamque manum propria constrinxit, at illa (v. 226)
reticens, vultum intendit in eum. Cumque Vualtharius bibisset,
vacuum vas reddidit illi.
Ambo enim noverant de sę sponsalia facta.
Provocat et tali caram sermone puellam
«Exilium pariter patimur iam tempore tanto.
Non ignoramus enim quod nostri quondam parentes
inter se nostra de rę fecere futura». (vv. 229-33)
Que cum diu talia et alia huiusmodi auddisset virgo verba, cogitabat
hoc illi per hyroniam dicere. Sed paululum cum conticuisset,
talia illi fatur: