Dei creditur et dicitur esse, volo ut illuc iuste et cum ipsius incedamus honore.
Non enim cum raptu et pauperum detrimento innocentium pergamus,
sed nobiscum feramus unde vivere debeamus. Discurrant itaque nuntii
circumquaque velociter, qui omnes ad bella aptos nobiscum cum armis
rusticosque huc venire hortentur cum plaustris, quatenus illi nobiscum pugnent,
isti vero nostra arma et victus deportent >> . Congregata igitur post
paululum tanta sunt carra, ut per septem fere milia vix posset per publicam
et communem viam turba pedestris vel equestris incedere. Confluebat
autem undique, quasi harena maris, multitudo innumerabilis, arma ferens
et victus supra dorsum famulorum sive iumentorum. Et sic incedentes, secundo
tandem die ad vesperum reperimus pratum, quarto fere miliario a
loco quo incedebamus distans, bene humectum amplumque, ibique, quia
ad hoc aptum erat, castra metati sumus. Hinc Herlembaldus, vir prudens,
iterum delegavit blandeque sanctum corpus quaesivit. Perterriti itaque hostes
a sonitu pavendo frementis multitudinis super se venientis, prohibere
quod petebatur ultra non ausi sunt. Et ecce, die altero illucescente, vox
laetifera per castra insonuit dicens: << In litore quidem Ticini directum est
in navem corpus beati Arialdi >> . His auditis, certatim omnes arripuerunt
cursum. Ille namque habebatur tunc beatior, qui ad currendum erat
promptior. Eo igitur levato in feretrum, cum tanta gloria et laude reverti
coepimus, ut eas nullo modo exprimere possem, etiam si vocem linguamque
|
|