8. Ad Parmensem civitatem pro sedanda discordia inter fideles et hereticos ire compellitur, et in cathedrali
ecclesia ad predicationem suam populus acclamatur. Convocato populo, in pontificalibus sancto presule
celebrante, inter catholicos et infideles lis oritur; fideles pelluntur ab infidelibus, antistes ab altari crucem
tenendo in manibus sic ornatus episcopalibus eicitur et sic crudeliter ductus oscurissimo carceri mancipatur, quo
die tota et nocte sequenti persistente pro eorum conversione orare non desinit, nec verbo sive signo perpendi
potuit, quod ipsius animus de tanto sacrilegio et scelere motus fuit, sed semper facie letissima Dei ad agnitionem
ipsos reducere procuravit. Cuius affectioni Altissimus parens, sequenti mane totus populus, corrigiis ad collum
positis, misericordiam petens ad carcerem accessit, eum honorifice ad episcopatum deduxit. Benigne ipsos absolvit;
et infidelibus deductis ad orthodoxam fidem de commisso scelerato flagitio memoria nulla fuit, sed eos speciali prerogativa dilectionis in posterum adamavit.
9. Interea Parmensis episcopus moritur, et a cuncto clero et populo a summo pontifice sibi dari
sanctus Bernardus, ambasciatoribus sollempnibus directis, multis precationibus postulatur. Quorum affectioni
de gratia speciali assensu collegii cardinalium pie satisfecit et ipsum ad regimen Parmensis ecclesie translavit.
Recepta igitur ecclesie Parmensis cura, cum suis monacis sic fuit pastor, quod de hiis,
que ad verum pertinent monacum, nil omisit, et sic presul, quod a sanctorum pontificum
tramite non secessit, prout manifestis miraculis omnibus Dei clementia patefecit.
10. Die quadam crescente Pado fluvio, totam civitatem propter domorum et locorum
destructionem commovit; quod sanctus attendens, illuc currente populi multitudine, post
eum accessit; ad lectum suum ut rediret, facto signo crucis super eo, ne ultra sine sui
Iicentia egredi audeat, sibi precepit; qui statim sibi obedivit et usque ad hec tempore ei
obedire signis patentibus demonstravit.
11. Una dierum, cum esset in monasterio Aque nigre, abbas loci ei reverenter supplicavit, ut ad quendam
suum monacum laborantem in extremis accederet et sibi beneficium recommendationis anime misericorditer
exhiberet. Ipse vero propter festinantiam itineris humiliter se excusans uni monacorum, ut ad predictum infirmum
accederet, imposuit et, quod eum usque ad suum reditum expectaret, suo sibi nomine imponeret, imperavit.
Ivit, precepit; plures dies sine ulla mutatione ipsum expectavit; rediit, omni mora postposita egrum visitavit,
officium sibi fecit, et confestim facto sibi signo crucis ad celica illa anima evolavit.
12. Cum nocte quadam videre corpus beati Ambrosii ab archiepiscopo Mediolanensi ad sui petitionem
de speciali gratia ductus esset ad tumbam loco multum obscuro subitoque omnia luminaria extincta fuissent,
orationi se suis attribuens evenire culpis devotione magna dedit, et omni mora semota divina providentia cuncta
extincta lumina accendit; et, quod optabat, affectione vidit permaxima et manibus contractavit.
13. Cum Placentini et Cremonenses contra Parmam hostiliter convenissent, vir sanctus populum advocavit,
ad defensionem civitatis eos animavit, capitaneum dando sibi vexillum suis sacratis manibus super eos
vocavit et eis benedictis, plus se abstinentia macerans assidua ipse oratione Dei postulare subsidium non cessavit.
Noctem vero, qua sequenti die certamen extiterat ordinatum, totam lacrimis Deum orando occupavit et, ut suo
Deus succurrat populo, fletu inextimabili exoravit. Cuius precamina Altissimus sic audivit, quod, ut debellati
recesserunt, omnia dimiserunt et nullam molestiam recipientes vel facientes confusi sic ad propria redierunt. Quod
attendens populus, ad suum sanctum presulem redierunt et Deo suis attribuendo meritis immenso gaudio gratias
retulerunt, et diebus plurimis tota civitas ex more suum gaudium signis iocalibus demonstravit.
14. Vir Dei obitum suum imminere prenoscens fratribus astantibus et quibusdam aliis suis sanctis litteris
nunciavit omnibusque aliis curis omissis devotioni, orationi, elymosinarum affluenti largitioni vacare curavit. Et
ne commissa sibi ecclesia pateretur in aliquo lesionem, capitulum suum cathedralis ecclesie vocavit et eis, ut
decebat, omnia resignavit et post se ipsis statum dignitatis episcopalis affectione maxima commendavit. Hiis
factis stratulo vili decubans inextimabili devotione sancte matris ecclesie omnia et singula sacramenta recepit,
astanti capitulo et suis consociis monacis se devotissime commendavit et signo crucis se muniens, manibus
clausis, in celum erectis oculis, in manus amicorum astantium pioque fletu psallentium anima sanctissima illa,
|
|