exortum est, adeo ut Stefanus Coloprinus cum filiorum et parentum afinitate, praedicti ducis consensu et virtute, quadam die in Maurecenos abolendos insurgeret. Sed Dei virtute huius periculi flagitium providi omnes evadendi facultatem consecuti sunt. Unus tantum illorum, id est Dominicus Maureceni, innocens in Sancti Petri Olivolensis foro detentus et diutissimae laceratus est. Cuius corpus, turpiter denudatum, semivivum ad sancti Zachariae monasterium parva lintre delatum est cumque in ecclesia positum a circumstantibus parentibus deploraretur, infra duarum orarum spacia vitalem deposuit halitum. Cuius mors suis maximum dolorem induxit, adeo ut ad hoc scelus ulciscendum oportunum expectarent tempus.
[21.] Circa haec siquidem tempora secundus Otto imperator ad Italiam veniens Veneticorum fedus ob Petri Candiani ducis funus disrumpere conatus est. Ad quem Tribunus predictus dux suos internuntios mittens, eum placare suis muneribus studuit. Pacti etiam scriptionem tunc Veronae duci suoque populo renovatam perpetualiter ad habendum indulsit.
[22.] Dehinc Ravennam pertransiens, Romam adire festinavit, ubi didicit Sarracenorum formidolosam gentem Calabritana invasisse loca iamque in Apulienses partes vellent tendere gressum, quam aggredi hostiliter conatus est. Verum dum proxima loca quibus Sarracenorum moltitudo manebat incautus peteret, tetra cohors repente christianorum exercitum ad certamen lacessere temptavit. Imperator quidem ignarus quod montium per anfractus omnes Sarracenorum maiores latitarent, illos, quos cernere valebat, facili certamine debellare autumans, pugnam audacter inchoavit eosque audacissimae, Christo favente, devicit. Cumque christianorum milicia cum triumphali gloria tentoria applicare propria vellent, paganorum moltitudo e montibus exiliens super eosque inopinatae irruens, illos caedere acriter cepit, in tantum ut illi quibus fugiendi aditus negabantur, crudeliter vulnerati caderent.
[23.] Imperator siquidem, licet ingenti difficultate, per medias barbarorum acies vix ad litus usque pervenit, inimicorumque inportunitate territus fluctivagum mare intravit, ubi duae Grecorum naves, quae lingua illorum zalandriae
|
|