sicut ipse postmodum beatus Romualdus hilariter
referebat, plerumque de cella exiens, una cum discipulo
passim per latitudinem heremi psallendo spatiabatur, nunc sub
ista arbore vicenos, nunc sub illa tricenos vel quadragenos concinens
psalmos. Romualdus autem, quia seculum idiota reliquerat,
aperto psalterio, vix suorum versuum notas sillabatim explicare valebat,
et hęc oculorum in ima defixio intolerabilem sibi importunitatem
accidię generabat; Marinus vero virgam in dextera
gerens, Romualdo e diverso sedenti sinistram capitis
partem sepissime verberabat. Post multa autem Romualdus
gravi admodum necessitate compulsus, humiliter ait: «Magister,
si placet, a dextro me deinceps tympore percute, quia iam levę
auris auditum funditus perdo». Tunc ille tantam eius patientiam
ammiratus, indiscretę severitatis temperat disciplinam.
V. Eodem vero tempore Petrus, cognomine Ursiulus,
Dalmatici ducatus gubernabat habenas. Qui videlicet ad huius
fastigium dignitatis ascendere idcirco meruerat, quia decessoris
sui, Vitalis scilicet Candiani, peremptoribus fautor extiterat.
|
1
5
10
15
|