III 60
Quidam nostri monasterii monachus decrepitus, immo increpitus, regule obvius naturali rationique,
discipline contrarius instigante diabolo in quendam iuvenem monachum impudenter nefario affectu
libidinis lasciviit, cui, cum multotiens multisque blandiretur affectibus, muneribus et promissis
impugnatam ipsius non potuit corrumpere castitatem, tandem imminente opportuno tempore ipsum
arripuit violenter. Sed qui Dei spiritu agebatur, abhorrens tanti sceleris feditatem, proprie honestatis
defensor et custos, cultello proprio amputavit virilia monachi furientis. Doceat igitur sedes
apostolica, cuiusmodi correctionis et culpe subiaceat offensio utrorumque.
III 61
Impudici senis libidinem et honesti continentiam iuvenis ex serie litterarum, quas domino pape
misistis, notantes intelleximus quod, dum ultra metam etatis fureret motus in sene, tutele moderamen
in iuvene vis defensionis excessit, aggressori vasis seminariis amputatis. Cum autem seni sit
medici cura provisum, petiistis et iuveni dispensationis gratia subveniri. Nos autem discretioni vestre
auctoritate domini pape mandamus, ut hostis nature ac usus falsarius naturalis, qui fratris pudicitiam
in ecclesia attemptavit, in monasterio artioris observantie retrudatur vindicte daturus exemplar,
ne transgressio transeat in exemplum. Sane circa iuvenem, qui, etsi defensor pudicitie fuerit,
ultionis tamen excessor extitisse videtur, sic moderamini provisionis arbitrium, ut defensionis excessui
satisfactio omnino non desit, et rigor penitentie libere contradictionis audaciam non compescat.
Si igitur aliud canonicum non obsistat, dispensationis ianuam aperiatis eidem, ut secundum, quod
expedire videritis, in ordinibus iam susceptis et in suscipiendis dispendium non incurrat. Illum autem
monachum infrunitum, qui turpi verborum lascivia seni de iuvene spem infamis patientie dicitur
pretendisse, arte penitentie volumus esse participem, quem abominabilis culpe credimus non
expertem.
III 62
Serpentis antiqui perfidia in humanum genus iniquitatis venena transfundens a paradiso hominem
eici et ascensum ad superne patrie gloriam eius procuravit posteris interdici, exinde maiori fremens
aculeo, quod hominem ad ea regna credebat ascendere, a quibus sua se dolebat perfidia corruisse.
|
|