[Liber IV]
[1.] Sane non absurdum videtur interponere quomodo predictus Romano imperiale fastigium usurpavit. Leo silicet imperator, quem supra memoravimus, dum solito more navalem exercitum in Sarracenos mitteret, eundem Romano, qui tunc delongarii officio fungebatur, primum eductorem ipsius exercitus constituit. Interea mortuo Leone imperatore, Constantinus eius filius omnium electione imperium est adeptus, qui statim ad Romano suos delegavit nuntios, mandans ut una cum exercitu Constantinopolim remearet. Quibus respondisse fertur se nulla ratione Constantinopolim rediturum, neque sue dicioni obtemperaturum, nisi eum in palacio maiorem consiliarium et quasi patrem coleret; sin vero aliter, procul dubio sese totis nisibus suo imperio repugnaturum promisit. Mox namque verba operibus adimplens, civitatem que Avitus dicitur adiit ibique ne aliquis alimoniam Constantinopolim defferret penitus interdixit. Unde factum est ut cives, inedia pene consumpti, imperiali consilio eundem in palacio ut exposcerat receperunt. Qui instanter suam filiam Constantino imperatori in coniugio tradidit. Tum sibi tribusque suis filiis, id est Christoforo, Stefano et Constantino, imperialem coronam imposuit sicque in uno palacio quinque simul imperatores manebant. Nam Christoforus, maior Romano filius, non diu vivens imperium cum vita perdidit.
[2.] His diebus mortuo Petro duce Badavario, qui rexerat ducatum annis tribus, successit Petrus Candianus antedicti Petri ducis filius.
[3.] Predicti namque quattuor imperatores, inter se animos repugnantes, dum Stefanus et Constantinus fratres suum cognatum Constantinum occidere molirentur, interdicentem Romano patrem, violenter monachum effectum, aput insulas que Paonarie nuncupantur exilio damnaverunt.
Hoc denique paterno selere patrato, iterum qualiter predictum Constantinum perdere conati sunt intimabo. Antiqua etenim consuetudo in Constantinopolitano
|
|