captis comitibus, et accersitus ab ipsis ex loco
ubi comites tenebantur, idem contra morem substitit
patienter. Ii cum lacrimarum etiam fusione
ac singultuosis suspiriis subsistentem militem
picardum interrogant, et ubi sit ille miles,
cujus dictus dextrarius fuerat, quem sedebat, et
an bello corruerit, fueritque peremptus, an captus
vivat et valeat, sciscitantur. Ad haec, certificatus
primo qui et quales forent sciscitatores
hujusmodi, miles ipse respondit: "Verum est, domini,
quod, hostium nostrorum durante conflictu,
ecce equi hujus sessor, vocem exaltans ad
aetera, inculcata clamoribus murmura emittendo,
cum quodam parvo milite belli ruit in
medium, et tam se animoso genti nostrae conjungit
animo, quod, si strenuos et fideles habuisset
compugiles, vel majores nostrae gentis
partem victoriosus subegisset, vel coëgisset omnes
plurimum laborare. Occurri ego, inquam,
militi tam animose proelium invadenti,
et a casu et fortuna caput hujus dextrarii
vulneravi cum lancea, quam gestabam. Ex
hoc quidem vulnere se in altum dextrarius
erigens, sessorem casualiter excussit ad terram,
quem illico ribaldi exutum arma innumeris
ictibus mallearunt. Praetiosum etiam strophaeum,
quem cingebat, en cum isto sonipede habui
de ipsius spoliis, et portavi". Tunc intra
se gementes et quasi dementes audiendo facta dicti
comites cogitabant: "Heu heu occisus est agnus,
rex, dux et dominus noster, qui elegit
cum suis mori potius, quam vivere sine ipsis!
Amodo vita nostra mors est dicenda, non vita.
Oh utinam unus nos cum ipso gladius peremisset!
" Et, haec intra se murmura intonantes, nunquam
potuerunt ultra clamorum spiritus continere.
Quaerunt tum et iterum a milite supradicto
an sciret locum, ubi sessor ille corruerat; et
respondit miles quod et locum sciret, ac hominem
recognosceret, licet jam dies effluxerat tertius
ab eo, quo ceciderat ille homo. "Erat, inquit,
homo flavus, amoena facie, aspectu placibilis,
in maxillis rubeus, oculis sidereis, per totum
niveus, statura mediocri". Ha ha, infelices comites
quomodo ad haec infelicia narrata non
terrerentur! Verum, dum haec simul sollicita indagatione
disquirunt, exiit communis et vulgaris
sermo dicentium: "Mortuus est Manfredus,
mortuus est Manfredus". Volavit igitur rumor ad
regem, quod comites asseverassent praedicti,
Manfredum fuisse peremptum bello. Jubet rex
comites ipsos ad se venire, ac memoratum militem
picardum, cum quo de Manfredi obitu invicem
contendebant. Et coram rege ipso praedictis
omnibus et singulis repetitis, mandat rex
comites accedere cum Picardo ad locum, ubi
Manfredum Picardus praedictus corruisse dicebat.
Comites igitur praedicti ad locum pugnae
recentis ducti sunt compediti, et, multis occisorum
cadaveribus recensitis, oh oh oh cum quanta
lacrymarum profusione compertum cadaver
Manfredi manus trepidantes revolvunt! Pedes
|
|