LXXII.
Amicus commendat filium bannitum amico.
Amicorum precipuo, domino B. de Mutina morum claritate
repleto, A. de Bononia salutem quam sibi. Scio firmiter et
dubitare non possum, declarante benivolentie puritate, quod
in visione litterarum istarum nimiam turbationem recipient
viscera vestri cordis, quoniam de nostris prosperitatibus exultatis
et doletis fortiter de adversis. Verumtamen, necessitate
cogente, vobis insinuare compellor periculum et infortunium
quod in presenti accidit valde magnum: nam C. meus filius
harum lator interfecit talem diabolo instigante, pro quo bannitus
perpetuo civitatem perdidit et patrimonii suam partem.
Unde fiducialiter destino prelibatum ad amicitiam vestram
laudabilem et preclaram, vos instanter et affectuose deposcens,
ut velitis eundem vobiscum taliter retinere, quod ab
inimicis offendi non valeat in persona.
LXXIII.
Responsio amici filium benigne recipienti.
Albertum filium vestrum, quem diligimus cordis et animi
puritate, nuper ex parte vestra litteras precatorias deferentem
benigne recepimus ut decebat, et loco thesauri pretiosi
retinere volumus et cum diligentia custodire, ipsius personam
velut nostram totis viribus honorantes; aliter contra nos sequeretur
quod dicitur per prudentem: Arridet in prosperis
amicus amico, et si fallax est eum simulat in adversis.
LXXIV.
Clericus petit a prelato subventionem.
Multimode honestatis et probitatis viro, patri et domino
reverendo, C. Dei gratia plebano de Monte Cuculi suis meritis
|
|