Hec ubi Tancredi miseri miserabilis uxor
Respicit, ut glacies mane novella riget.
Menbra cruor, calor artus, spiritus ossa reliquit,
Vix a femineis est recreata viris.
At postquam sumpsit dubias in pectore vires,
In lacrimas oculos solvit amara suos.
Brachia iactat humo, quos leserat, ausa precari
Sanctos: nec Paulus nec Petrus audit eam.
Colligit in meritum periuria multa mariti
Et cedes hominum nequicieque genus.
Causatur sua gesta prius, causatur et inde
Periuri tociens impia facta viri.
Sic ait: “O, utinam Lichio comitissa manerem,
Terrerent animos prelia nulla meos,
Vir michi forsan adhuc superesset et inclita proles.
Nunc Lichium tristis orba duobus eo.
Vidisset numquam visus Trinacria nostros,
Nunc michi deserte dos mea tuta foret.
Quam cito falsus honor nos deserit et fugit omnis,
Ut nova furtivus bruma liquescit honor.
Ardeat in medio vicecancellarius orco,
Qui fuit excicii sedula causa mei.
Quantum nequicie quantumve tirannidis ausus
Vir meus, in penas hec tulit hora meas.
Ei michi, quid prodest, quod rex tulit Anglicus aurum?
Ei michi, quid prosunt, que tibi, Roma, dedi?
Thesauros exausta meos succurre relicte,
Auxilium perhibe, si potes, ipsa michi.
Cur tua carta virum tibi dantem dona fefellit?
Hen, tuus 'egrotus' regnat et arma tenet.
'Mortuus', hen, vincit, tuus 'eger' in urbe triumphat:
Sic tua decepit littera falsa virum.
Ei michi, nec tutum est Romane credere puppi,
Que, quas insequitur, has imitatur aquas.
Nec michi Greca nurus prodest, dulcissime fili,
Quam, nec adhuc visa fronte, Philippus amat.
Ergo, quod est tutum, veniam summissa precabor,
Effundens lacrimas Cesaris ante pedes.
Singultus, lacrime, gemitus, suspiria, fletus,
Hec vir et hec proles, hec michi frater erunt.
Pro me pugnabunt pro me dominumque rogabunt,
Plus facient lacrime, quam mea tela, michi.
Plus poterit pietas quam milia mille Quiritum,
Plus prece quam telis Cesar habendus erit.”