reverentius intellexi, factus repente stupidus,
et referendo quodammodo verecundus, quod
adversus Deum, et sanctam Romanam ecclesiam,
quam Christianae fidei matrem et dominam
recognosco, iniuriarum atrocium lator
intitulor, et offensarum enormium irrogator
appellor: de quibus, si pectoris claustrum
discutio, conscientiae me nulla nota redarguit,
nec probabilis stimulus veritatis impugnat.
Nam licet bonarum sit mentium, ibi
culpas agnoscere, ubi noxae non premant: si
de nullis offensis poenitentiae dona non obtuli,
si de nullis iniuriis humiliati spiritus
tributa non solvi, nescio cur iniuriator aestimor,
vel cur damnator excessuum immanitate
compingor, nisi eo forsan, quod contra vos
et praedecessores vestros, offensionis et culpae
pravitate respergor, quod voluntati vestrae, de
haereditatis privatione non parui, et reconciliationis
optatae gratiam, quam multivarie,
multisque modis expetii, hucusque non potui
promereri. Nunc vero praeceptis salutaribus
monitus, et obiurgationibus vestris, quae circa
duritiam filiorum clementiam patris insinuant,
persuasus, gaudeo satis, quod excitare me
literis, quod corripere monitis, paterna
dignatur affectio, ex quibus spei fertilis indicia
colligo, et fiduciae facilis argumenta compono:
ut cum non semper osculandus a patre
sit filius, sed dura interdum castigatione puniendus,
jam me velut ingratum, de cujus se asserit
salute solicitum, a gratiae communione