esset in illis. Et sic de singulis successiue Medea Iasonem diligenter
instruxit quibus processibus siue modis possit ad optate
ictorie gloriam peruenire. Medea igitur suis instructionibus et
doctrinis sic demum finem imposuit et, data Iasoni licentia recedendi,
ante diei cominantis lucis aduentum Iason in decretam sibi cameram
furtiuis passibus se recepit.
Insurgente igitur roseis aurora splendoribus et sole aureo luce
modica cacumina montium illustrante, Iason fictituo surgit a thalamo,
et in comitiua uidelicet Herculis et suorum Oetis regis adiuit
solium, in quo ipse rex iam se receperat, multorum adstantium circumdante
corona. Quem ut uidit rex, illari uultu suscepit et ab eo
causam aduentussui est gestis honorificis sciscitatus. Cui Iason
sic intulit: "Queso, domine, ut cum mora sit michi amodo nimium
tediosa, uellem, si placet, de uestre uoluntatis licentia ad aurei
uelleris bellicosa discrimina me conferre. " Cui rex: "Amice
Iason, timeo ne tue iuuentutis animositas inconsulta appetere te
inducat ea que tibi mortem accelerent et michi generent loquacem
infamiam de discrimine casus tui. Moneo igitur te deuote vt sospes
repatriare uelis antequam tot malis te subicias periturum. " Cui
Iason: "Nobilissime rex, non est michi animositas sine dispensatione
consilii. Et uos sine dubio in conspectu omnium eritis innocens
si de me -quod absit!- aliquid sinistrum accidat cui uoluntarie
me suppono. " Cui rex: "Amice Iason, inuitus uolo tua
uota perficere. Dii faueant ut a tanto discrimine incolumis eruaris. "
Et sic Iason, a rege uotiua obtenta licentia, premissum se accinxit
ad iter.
Erat autem iuxta insulam Colcos quedam modica insula, modico
freto distans ab ipsa, in qua predictum aureum uellus erat in custodia
discriminis iam narrati et ad quam parua cimba et breui remige
consueuerat transmeari. Ad uicinum igitur litus Iason adueniens
|
|