genitricis Marie, quod situm esse videtur in Ysernias, in quo
decreverat Annam coniugem suam regulariter vitam degere, et
de sua substancia per singula loca nominative dare, qualiter ipsa
dum adviveret vel eiusdem monasterii famuli nullam in posterum
necessitatem paterentur sed nec paciantur, occulto Dei iudicio minime
compleverunt suam devocionem, nam res illa, vivente ipso
et Anna, ad monasterium Sancti Vincencii sunt per ipsius preceptum
devolute. sed dum ipsis in fugam positis perierunt, tunc
Gysulfus quondam dux inpuplicavit omnes res eorum, et concessit
per singulis fidelibus suis, eciam et illas quas monasterium Sancti
Vincencii habendi dixerunt. unde postmodum per iudicatum
domne Scaniperge et domni Liudprandi ad monasterium sunt recepte,
sed non omnes. pro quas vero res surrexerat Alahis adversus
monasterium cum precepto Gysulfi quondam ducis et cepit
agere contra monasterium, qualiter ipsas res in suo iure defenderet.
et dum multe exinde cause emersissent, convenerant inter
Alahis et monasterium quid quisque perscriptas habere debuisset.
sed nec in hoc contentus fuit, pertraxit causam, ut ad iudicium
domni Aystulfi regis Ticino pariter coniungere debuissent, sicuti
et factum est; et ipse per suum iudicium confirmaverat manum
illam quam Alabis consignaverat, qualiter inter ipsum || et monasterium
convenerat. sed nec sic potuit monasterium in omnibus
suam invenire iusticiam, iterum commota causa cum Radoaldo
gastaldeo per plures vices, in presencia domni Arichis, intencionando
pro causa de filiis et noras suas seu germana eorum Eufimia,
ancilla Dei, filia quondam Alahis, de prenominata substancia,
vix tandem per ipsius iudicium ad nostram pervaluimus pervenire
iusticiam, his expletis et obmissas omnes retroactas causaciones,
inter Iohannem abbatem et Radoaldum gastaldeum, qui procurabat
causas de filiis et noras suas, vel de Eufimia predicta germana
|
|