epistola, quod miseratis, ut vestris verbis utar, litterarum multiplices legiones, cum, sicut credo, que
nuper accessit, legationis officium prima suscepit, et si qua precessit in receptione mandati, hec
tamen ei in executione prevenit, vel, que premissa fuerat, fines credite sibi potestatis exsolvens
commissis omissis et mittentis iussu preterito alterius forte sollicitudini regionis se irreverenter ingessit.
Porro licet fraterne mortis acerbitas a nobis dolorem mentis tamquam debitum exigat, eam
tamen superstitis grata promotio exceptionem compensationis, ut scripsistis, excludit. Verum propter
gradus altioris ascensum rescribenti scribens sub dubii pendulo et verborum involucro elationem
spiritus et spiritum elationis impinxit, sed baculus directus, ut lederet, me non offenso mox iactorem
ictu graviori impetiit, quia, dum socium supercilii nota caute respersit, se ipsum note respersione
incaute perfudit. Non enim caret superstitione timoris, qui sic procaciter in conviciorum prorupit
offensam.
I 64
Attendite ad petram, de qua scissi estis, et ad cavernam, de qua manu estis artificis superioris abscissi.
Attendite ad Christi vicarium patrem vestrum et ad ecclesie matris exilium, que vos spiritu regeneravit
et aqua. Percipite, filii, matris iniuriam, accingimini protinus ad vindictam! Nam degenerans
filius Fredericus, quem inter puerilis etatis exordia pupillum alterius subventione carentem sinus
ecclesie nutricis officio et matris pietate suscepit, laboribus et expensis innumeris ad regni Sicilie
iura de querentium manibus preservatum, tandem ad imperii culmen adversario proiecto provexit,
ingratitudinis heres interpretatione contraria recompensans, subito mutatus in hostem ecclesiarum
prelatos et religionis ecclesie professores diversis penarum generibus et vario fine consumens, ecclesias
ipsas Christi sanguine libertati dicatas multipliciter subicere nititur servituti. Ex quibus et aliis
evidentioribus causis et culpis, quas iam ad publicam mundi notitiam credimus pervenisse, ipsum
anathematis gladio de fratrum nostrorum consilio percussimus, non indigne sperantes, quod eius
medele subsidium effectum debite correctionis haberet. Verum ipse non sub pastoris virga humiliatus
est verbere, quin potius super omne, quod dicitur Deus aut colitur, elevatus, Helia et Henrico
quibusdam non prophetis, sed prophanis apostatis testibus sue perversitatis assumptis in lucis ang lum
in monte superbie transformatus Christi claves et Petri privilegium vilipendens irreverenter
divinis interesse presumit, ministros ecclesie sub pena capitis et perpetui edicto exilii ad sue dampnationis
cumulum divina prophanare compellens, pro summe sedis orantes antistite ac orare pro
ipso publice contempnentes simili puniturus edicto. Ad hec autem in Christum et eius sponsam
durioribus invectionibus excandescens patrimonium beati Petri, quod inter cetera imperii iura, que
seculari principi tamquam defensori sacrosancta commisit ecclesia, ditioni sue in signum universalis
|
|