VII. De pace diaboli ad se.
Simplicium aurium offensam metuens pacem diaboli ad se nullam dicerem,
nisi eam notatam a domino invenirem: Cum fortis armatus custodit
atrium suum, in pace sunt omnia, que possidet. Hec pax diaboli aliud nichil
erat, quam secura generis humani possessio. Quam videlicet pacem
diabolo non proprie virtutis potentia, sed ignavie nostre stoliditas
comparavit. Timidus est enim diabolus, qui, si ei resistitur, continuo
fugatur secundum sententiam illam: Resistite diabolo et fugiet a vobis.
Sed antequam rex altissimus Iesus Christus per dispensationem carnis
diabolo bellum indiceret, nemo, qui sibi resisteret, comparebat. Omnes
enim in eius clientelam declinaverant. Non erat qui faceret bonum, non erat
usque ad unum. Et ideo in quadam securitatis pace sibi ea facta sunt,
que iure ceperat tirannico possidere, donec fortior eo superveniens
pacem ipsius rumperet et tam atrium eius quam domum funditus
spoliaret. Atrium autem domus diaboli vita carnalium est, domus eius
infernus. Sicut enim in domum intratur per atrium, sic per carnalem vitam
pertingitur ad infernum. Ut itaque prosperius diabolus domum suam
possideat, in atrio se custodem locat, quia idcirco carnalem vitam
suggerere nititur, ut habundantius de perditorum numero infernus
repleatur. Quam dissimilis pax ista diaboli ab ea, quam primo posuimus,
pace dei! Illa enim summe bona, hec summe pessima; illa, sicut
prediximus, fons est omnis sancte concordie, hec vena omnis discordie
homini nociture.
|
|