Maio, abbas monasterii Sancti Vincencii, ut Bernardus
clericus, filius idem Bernardi, malo ordine introisset in monasterio
Sancte Marie, que vocatur ad Castanietum, propinquo castro Piniano,
et contra racionem illud teneret cum terris cultis et incultis,
in qua edificata est, querebat cum eo exinde facere finem. ipsa
denique predicta domina Ageltruda augusta, et domnus Radelchis
iusserunt eisdem Bernardo clerico, et iudici, ut ipse iudex pro
parte palacii, et ipse Bernardus a parte sua, eo quod ipsum monasterium
ipse tenere videretur, de hac re responderet abbati; et
mihi qui supra Lodoici iudici fideli suo preceperat, ut auditis eorum
querimoniis iustam legis racionem inter eos definiremus. egresso
quoque me ab eorum presencia continuo advocavi mecum interesse
Telbertum castaldeum, Otilonem castaldeum et iudex, Gaiderisi
filius Bernardi, Grimoaldus filius Ratonis, Zottone filius Claffonis,
Potefrit filius Roffrit, Audoaldus filius Trasari, et Radelpoto
filius predicti Roffrit, quatenus et ipsi in hac definicione pro firmissima
securitate per partes assisteret. interea superius memoratus
Maio abbas, una cum Adelgardo suo abbocatore suprascripto causare
ceperat cum eodem Bernardo, quod ipse contra racionem
introisset, ut dictum est, in predicto monasterio Sancte Marie, et res
atque familias eiusdem cenobii tenens, et nunc teneret. ob hoc querebat
ab eis responsum audire, et exinde finem facere. tunc ipsi
Bernardus et Heroicus, qui missi erant a parte palacii inde dare
responsum, pariter dixerunt, ut non malo ordine neque contra racionem
isdem Bernardus in eodem cenobio introisset, neque res
et familias eius possedisset; sed a parte palacii ei in beneficio
datum esset, ideo ibi introisse, et possedisse, atque dominaret. ad
hec isdem Maio abbas cum eodem suo abbocatore statim responderunt,
|
|